*
Winter: het gaat over familie en herinneringen en krenterigheid en fatsoen; en ja, het is een spookverhaal maar spookachtig op een nieuwe manier; spoken zijn flarden, minieme overblijfselen van wat ooit was, of misschien nog altijd is maar niet langer als waardevol wordt gezien door de meerderheid van de bevolking.
Spoken: wat er overblijft als aandacht alleen nog wordt gericht op het nu, het nu, almaar het nu. Dat nu dat voor een grote groep mensen geen relatie meer heeft met eerdere nu's: eerdere momenten: eerdere gebeurtenissen. Geschiedenis: het spookt.
Maar misschien kan iets ook spoken als het een leugen is: omdat het geen ondergrond heeft: het zweeft en heeft geen inhoud: het is nergens op gebaseerd. En toch is het er, want het heeft een vorm. Kleedt het aan en niemand kijkt naar waar het de grond zou moeten raken.
Misschien komt het hier op neer: copyright. Een van de personages merkt op dat bijna alles copyright heeft, tegenwoordig, behalve de natuur. En dus verdwijnt het.
Copyright. Controle hebben. Op het eigen product; over het eigen leven, de gang van zaken in het eigen leven. (Het leven als product zien: buitenkant.) In de gaten hebben en houden wat er gaande is. In Winter raken beide hoofdpersonen de controle kwijt. Ze weten wat ze weten maar ze weten niet wat ze niet weten. Gaten. (Niet dat weten garantie biedt. Wel biedt het uit-/inzicht.) Door omstandigheden (en omstanders) worden de twee gedwongen naar binnen te gaan, lichten te ontsteken in de duisternis. (Niet dat licht garantie biedt. Wel biedt het uit-/inzicht.)
*
Beelden, verhalen, mensen aan de vergetelheid ontrukt; meer spoken. Wel genoemd, niet afgebeeld, in Ali Smiths Winter (onder meer):
 |
| edouard boubat: ‘la petite fille aux feuilles mortes’ (the little girl with dead leaves) |
 |
| magnolia stellata (stermagnolia) |
 |
| het pantheon, rome |
 |
| barbara hepworth by ida kar,1961. national portrait gallery |
*
That's what winter is: an exercise in remembering how to still yourself then how to come pliantly back to life again. An exercise in adapting yourself to whatever frozen or molten state it brings you. (p66)
Het doet me denken aan wat Rebecca Solnit over voetpaden schreef. Vroeger waren voetpaden publieke ruimte. Iedereen kon gaan, staan of liggen op een voetpad. Tegenwoordig zijn voetpaden steeds meer eigendom van iets of iemand en kun je ze niet zomaar gebruiken. Je kunt verdreven worden als de eigenaar vindt dat je iets doet wat volgens hem of haar niet koosjer is. Een copyright op voetpaden, zo je wilt. Een verschrikkelijke tendens.
BeantwoordenVerwijderenzeker. ik weet niet goed wat er van te zeggen behalve dat ik het niet begrijp en dat ik vind dat *we* beter over andere dingen kunnen nadenken.
Verwijderenbijvoorbeeld over waarom we copyright zo belangrijk vinden.
en over waarom we bomen en bijen en andere insecten, toch letterlijk van levensbelang, niet zo belangrijk vinden.
de antwoorden zijn zo simpel; de hebberigheid less so.
om woest van te worden, deze issues..