waar ik het meest over nadenk

Mijn leesgedrag is in de afgelopen jaren nogal veranderd. Ik ben in de afgelopen jaren nogal veranderd. (Chaos. Ik zie dat de volgorde niet klopt, maar ik wijzig het niet omdat ik houd van chaos. En ongewoonheid. En onlogica.) Ontwikkeling is een proces. Ik weet niet hoe deze verandering zich heeft gedragen, en ik weet ook niet of dat uitmaakt. Het weten is iets eigens. Het weten kan ik niet altijd uitleggen. Het weten is half een gevoel. En misschien draait deze ontwikkeling zich wel weer een andere kant op, misschien keert het proces zich wel weer om. (Maar dat is niet mogelijk, wel? Een proces is altijd een proces. En als iets terugkeert naar een eerdere staat, is dat niet een omgekeerd proces, omdat er altijd iets is veranderd. Iets is altijd anders.)

Soms kom je iets tegen. Iets dat past en je helpt een weg te vinden in een wereld die je nog niet kent, die nog te groot is om een richting te vinden, om te kunnen kiezen. Ik kwam een blog tegen. Op haar about-pagina schrijft de blogster, Sigrun: ‘I wonder – is it possible to be deeply personal and almost anonymous at the same time?’ Ik blijf maar aan die vraag denken. Maar, het gaat niet om het antwoord, zoals het bijna nooit om het antwoord gaat. Ik blijf aan die vraag denken omdat het de hemel laat zien, de bewolking opzij schuift, een oneindigheid openbaart. Terwijl ik eerder twijfelde, terwijl ik constant naar het dak van de wereld zat te turen. Ineens. Een ontdekking.

Een ontdekking die heeft geleid tot ontwikkeling. Verdieping.

Ik weet niet zo goed waarom ik deze blog moet schrijven. Ik dacht gisteravond, net nadat ik mijn boek had weggelegd en kort voordat ik in slaap viel, ik dacht gisteravond aan een post die dichtbij zou moeten komen, maar niet té dichtbij. Deeply personal, almost anonymous.

Misschien kom ik warrig over. Of als een snob. Maar ik moest dit schrijven (wat dit is, is niet zeker, maar het lijkt goed te gaan). En nu probeer ik Essay on what I think about most te lezen, een essay in de vorm van een gedicht. Het is geschreven door Anne Carson, een zeer bijzondere schrijfster die ik, natuurlijk, leerde kennen via Sigruns blog.

Ik weet nu dat ik een kant op ga. En het kan zijn dat er zo nu en dan zo'n nadenk-blog verschijnt, of gewoon een blog dat niet echt in een categorie past.

Het gekke is dat veel boeken zo'n chaos laten ontstaan. Chaos laat zich echter niet gemakkelijk vangen. Dit is een inleiding, of een uitleg. Of gewoon weer een zoektocht. Maar ik vind het wel een mooie titel voor een serie: waar ik het meest over nadenk. Een serie iets. Ik heb zo het vermoeden dat de boel vrij chaotisch zal blijven, maar misschien weet ik zo nu en dan een nest wol uit elkaar te plukken (ik ben best goed met knopen).