let the great world spin

In 1974 besloot een man van de een naar de andere Twin Tower te lopen. Over een draad. De Twin Towers die nog niet zo lang geleden zijn verwoest. Maar, in 1974 én op het moment dat die man zijn wandeling in de lucht maakt zijn de torens nog niet af. En leeg. En veel mensen weten niet goed wat te vinden van deze belachelijk grote gebouwen, de gebouwen die vele vogels vermoorden. Er komt een vrouw in het verhaal voor die met spijt enkele dode vogels van de straat raapt.

Maar, op deze vroege morgen staan vele mensen betoverd naar boven te staren. Ze zien een man die een spel speelt met de wind, zijn lichaam, zijn natuur.

Dit boek vertelt het verhaal van een aantal mensen die op de een of andere manier dat spel meemaken. Allemaal zijn ze met elkaar verbonden, op een vrij simpele manier, maar het verhaal is prachtig, juist vanwege die luchtige wijze. Ik ben verliefd geworden op een aantal van deze personages en toen ik het boek vanmiddag uitlas legde ik het met spijt opzij. Soms ben ik bang nooit meer zo'n fijn boek tegen te komen als degene die ik net dicht heb geslagen. En nu ben ik daar weer bang voor.

QUOTES

– There are rocks deep enough in this earth that no matter what the rupture, they will never see the surface. There is, I think, a fear of love. There is a fear of love.

– So much of her time spent like this: dreaming up things to say and never quite saying them.

– We stumble on, now, we drain the light from the dark, to make it last. (...) We stumble on, thinks Jaslyn, bring a little noise into the silence, find in others the ongoing of ourselves. It is almost enough.