great house

– No, what I felt was the torment of waiting, stuck between the end of one sentence and the beginning of the next which might or might not bring a hail storm, plane crash, poetic justice, or a miraculous reversal.

– The idea of being weighed down made me uneasy, as if I lived on the surface of a frozen lake and each new trapping of domestic life - a pot, a chair, a lamp - threatened to be the thing that sent me through the ice. The only exception was books, which I acquired freely, because I never really felt they belonged to me. Because of this, I never felt compelled to finish those I didn’t like, or even a pressure to like them at all. But a certain lack of responsibility also left me free to be affected. When at last I came across the right book the feeling was violent: it blew open a hole in me that made life more dangerous because I couldn’t control what came through it. 

– Daniel was twenty-three, a year younger than I was, and though he hadn’t yet published a book of poems he seemed to have spent his time better, or more imaginatively, or maybe what could be said is that he felt a pressure to go places, meet people, and experience things that, whenever I have encountered it in someone, has always made me envious.

the catcher in the rye

The thing is: de lezer moet beseffen dat de hoofdpersoon van The Catcher in the Rye rouwt.

Het kan Holden Caulfield allemaal helemaal niets schelen. Maar hij blijft het herhalen, en vaak betekent dat in een boek het tegenovergestelde: er is alles, maar Holden houdt het (alles) op afstand, of stort zich er zo volledig in dat niets, niemand, hem raakt.

The Catcher gaat eigenlijk over Holdens relatie met zijn zusje en zijn overleden broer Allie. Hij schiet in de verdediging zodra hij spreekt over één van de twee. Hij beweert dat het prachtige mensen zijn, dat je niet kunt weten hoe prachtig omdat je ze niet kent. Het feit dat Holden in het boek overal over oordeelt is misschien wel het bewijs van de rouw: hij wil niets herkennen, niet zien, niets nieuws leren kennen: hij kende zijn broer, en hij was geweldig. (In die zin zie je de Glass-familie al in dit boek ontstaan.)

‘I was only thirteen, and they were going to have me psychoanalyzed and all, because I broke all the goddam windows in the garage. I don't blame them. I really don't. I slept in the garage the night he died, and I broke all the goddam windows with my fist, just for the hell of it. I even tried to break all the windows on the station wagon we had that summer, but my hand was already broken and everything by that time, and I couldn't do it. It was a very stupid thing to do, I'll admit, but I hardly didn't even know I was doing it, and you didn't know Allie.’

Natuurlijk is The Catcher in the Rye niet alleen een boek voor pubers; iedereen is bang en niemand weet ooit iets zeker. Daarom is Holden niet irritant, want iedereen is irritant, en dus is niemand irritant. Het is flauw te zeuren over de hoofdpersoon; een boek is meer dan alleen de protagonist. Literatuur is meer alleen dan een protagonist.

let the great world spin

In 1974 besloot een man van de een naar de andere Twin Tower te lopen. Over een draad. De Twin Towers die nog niet zo lang geleden zijn verwoest. Maar, in 1974 én op het moment dat die man zijn wandeling in de lucht maakt zijn de torens nog niet af. En leeg. En veel mensen weten niet goed wat te vinden van deze belachelijk grote gebouwen, de gebouwen die vele vogels vermoorden. Er komt een vrouw in het verhaal voor die met spijt enkele dode vogels van de straat raapt.

Maar, op deze vroege morgen staan vele mensen betoverd naar boven te staren. Ze zien een man die een spel speelt met de wind, zijn lichaam, zijn natuur.

Dit boek vertelt het verhaal van een aantal mensen die op de een of andere manier dat spel meemaken. Allemaal zijn ze met elkaar verbonden, op een vrij simpele manier, maar het verhaal is prachtig, juist vanwege die luchtige wijze. Ik ben verliefd geworden op een aantal van deze personages en toen ik het boek vanmiddag uitlas legde ik het met spijt opzij. Soms ben ik bang nooit meer zo'n fijn boek tegen te komen als degene die ik net dicht heb geslagen. En nu ben ik daar weer bang voor.

QUOTES

– There are rocks deep enough in this earth that no matter what the rupture, they will never see the surface. There is, I think, a fear of love. There is a fear of love.

– So much of her time spent like this: dreaming up things to say and never quite saying them.

– We stumble on, now, we drain the light from the dark, to make it last. (...) We stumble on, thinks Jaslyn, bring a little noise into the silence, find in others the ongoing of ourselves. It is almost enough.