Mrs Dalloway gaat niet alleen over Mrs Dalloway, maar ook over Septimus Smith, die na de Eerste Wereldoorlog overal zijn overleden vriend Evans tegenkomt, en Peter Walsh, een oude vriend van Clarissa en Sally, ooit onafscheidelijk. Sally Seton is een vrouw die weinig voorkomt in het boek zelf maar een grote rol heeft gespeeld in de tijd dat Clarissa nog niet getrouwd was. Ofwel: in de tijd dat nog niemand 'vast' zat in een gekozen rol. Want wat al snel duidelijk wordt is dat er door het hoofd van verschillende personages maar één vraag doolt: Wat als? Jaren terug was Peter namelijk de eerste die Clarissa ten huwelijk vroeg, en Clarissa weigerde. Nog steeds blijft ze herhalen dat ze toentertijd de juiste beslissing maakte, maar het feit dat ze zoveel moeite heeft, jaren later, om daar echt van overtuigd te zijn zegt misschien wel genoeg. En Peter, de man die zich jarenlang verstopte in India en nooit een fatsoenlijke relatie heeft gehad, de man die zegt diep verliefd te zijn op ene Daisy en daarom in Engeland is, Peter heeft precies hetzelfde probleem. (Ik vroeg me meerdere malen af of Daisy wel bestond.)
Alles in dit boek speelt zich af op één dag (‘De loden cirkels losten op in de lucht.’), het feest dat Clarissa geeft die avond moet het hoogtepunt zijn van de dag, maar ook van het verhaal. Ergens tijdens het leren kennen van Septimus wordt je al duidelijk dat er waarschijnlijk iets heel anders gaat gebeuren, iets dat de glans van het feest weg zal nemen. En Woolf weet altijd al waar het naartoe gaat, neemt je vervolgens bij de hand en laat dan zien dat het eigenlijk ook nooit anders had gekund. Want het feest dat perfect had moeten zijn lijkt achteraf enkel mislukt: het drama van Septimus hangt zwaar over Mrs Dalloway heen, en haar vrienden Sally en Peter spreekt ze niet, ook al had Clarissa het hun nog zo beloofd, en ergens ook zichzelf.
Dit boek maakte een enorme indruk, de schrijfwijze is prachtig en Mrs Dalloway is één van mijn favoriete personages geworden; het boek één van mijn favoriete boeken. Ik vind het moeilijk precies uit te leggen waarom. Ik houd van mensen die een beetje gek zijn. Uitersten. En hoewel Mrs Dalloway misschien wel een beetje braaf lijkt, vooral in de ogen van Peter Walsh, merk je dat ze leeft. Ontzettend. Er gaat zoveel schuil achter ieder gebaar, iedere oogopslag, iedere beweging. Ergens vraag ik me af hoeveel Virginia Woolf er in dit boek zit. Ze was fantastisch.
