‘Het lezen van een roman is geen daad van escapisme, vond Patricia de Martelaere. Juist in het gewone leven zijn mensen geneigd hun emoties te ontvluchten of te verdringen, en zich koste wat kost te beheersen. Als we ons volledig zouden identificeren met wat ons overkomt, zoals we dat kunnen met romanpersonages, dan zouden we dat nooit te boven komen. Iemand die in een roman wordt verlaten, wordt volledig verlaten. Emoties krijgen daar een absoluut karakter dat ze in het dagelijks leven nooit hebben en volgens haar zelfs nooit mogen hebben.’ (p. 146)
Uit Als je weg bent van Marja Pruis.
