waar ik het meest over nadenk

Mijn leesgedrag is in de afgelopen jaren nogal veranderd. Ik ben in de afgelopen jaren nogal veranderd. (Chaos. Ik zie dat de volgorde niet klopt, maar ik wijzig het niet omdat ik houd van chaos. En ongewoonheid. En onlogica.) Ontwikkeling is een proces. Ik weet niet hoe deze verandering zich heeft gedragen, en ik weet ook niet of dat uitmaakt. Het weten is iets eigens. Het weten kan ik niet altijd uitleggen. Het weten is half een gevoel. En misschien draait deze ontwikkeling zich wel weer een andere kant op, misschien keert het proces zich wel weer om. (Maar dat is niet mogelijk, wel? Een proces is altijd een proces. En als iets terugkeert naar een eerdere staat, is dat niet een omgekeerd proces, omdat er altijd iets is veranderd. Iets is altijd anders.)

Soms kom je iets tegen. Iets dat past en je helpt een weg te vinden in een wereld die je nog niet kent, die nog te groot is om een richting te vinden, om te kunnen kiezen. Ik kwam een blog tegen. Op haar about-pagina schrijft de blogster, Sigrun: ‘I wonder – is it possible to be deeply personal and almost anonymous at the same time?’ Ik blijf maar aan die vraag denken. Maar, het gaat niet om het antwoord, zoals het bijna nooit om het antwoord gaat. Ik blijf aan die vraag denken omdat het de hemel laat zien, de bewolking opzij schuift, een oneindigheid openbaart. Terwijl ik eerder twijfelde, terwijl ik constant naar het dak van de wereld zat te turen. Ineens. Een ontdekking.

Een ontdekking die heeft geleid tot ontwikkeling. Verdieping.

Ik weet niet zo goed waarom ik deze blog moet schrijven. Ik dacht gisteravond, net nadat ik mijn boek had weggelegd en kort voordat ik in slaap viel, ik dacht gisteravond aan een post die dichtbij zou moeten komen, maar niet té dichtbij. Deeply personal, almost anonymous.

Misschien kom ik warrig over. Of als een snob. Maar ik moest dit schrijven (wat dit is, is niet zeker, maar het lijkt goed te gaan). En nu probeer ik Essay on what I think about most te lezen, een essay in de vorm van een gedicht. Het is geschreven door Anne Carson, een zeer bijzondere schrijfster die ik, natuurlijk, leerde kennen via Sigruns blog.

Ik weet nu dat ik een kant op ga. En het kan zijn dat er zo nu en dan zo'n nadenk-blog verschijnt, of gewoon een blog dat niet echt in een categorie past.

Het gekke is dat veel boeken zo'n chaos laten ontstaan. Chaos laat zich echter niet gemakkelijk vangen. Dit is een inleiding, of een uitleg. Of gewoon weer een zoektocht. Maar ik vind het wel een mooie titel voor een serie: waar ik het meest over nadenk. Een serie iets. Ik heb zo het vermoeden dat de boel vrij chaotisch zal blijven, maar misschien weet ik zo nu en dan een nest wol uit elkaar te plukken (ik ben best goed met knopen).

2 opmerkingen:

  1. Chaos schrijven kan af en toe helpen om knopen te ontwaren.

    En blogs passen nu eenmaal soms niet in categorieën.
    Ze lopen net als het leven niet altijd zoals je denkt dat ze gaan lopen.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. ik probeer chaos daarom zo nu en dan ook op te zoeken, zodat het zelf een richting kan nemen.
      (en stiekem hopend dat het me dan iets nieuws laat ontdekken..)

      Verwijderen

//

quoi?

ada limón adrienne rich ali smith alice notley alice oswald anne boyer anne brontë anne carson anne truitt anne vegter annie dillard antjie krog audre lorde bhanu kapil carry van bruggen catherine lacey cees nooteboom charlotte brontë charlotte salomon chimamanda ngozi adichie chris kraus christa wolf claire messud claire vaye watkins clarice lispector david whyte deborah levy durga chew-bose elif batuman elizabeth strout emily brontë emily dickinson emily ruskovich ester naomi perquin etty hillesum f. scott fitzgerald feminisme fernando pessoa han kang helen macdonald henri bergson henry david thoreau hermione lee herta müller jan zwicky janet malcolm jean rhys jeanette winterson jenny offill jessa crispin joan didion john berryman joke j. hermsen josefine klougart kate zambreno katherine mansfield kathleen jamie katja petrowskaja krista tippett layli long soldier leonard koren leonora carrington leslie jamison louise glück maggie anderson maggie nelson marcel proust margaret atwood maría gainza marie darrieussecq marie howe marja pruis mary oliver mary ruefle neil astley olivia laing patricia de martelaere paul celan paula modersohn-becker poetry poëzie rachel cusk rainer maria rilke raymond carver rebecca solnit robert macfarlane sara ahmed sara maitland seamus heaney siri hustvedt stefan zweig susan sontag svetlana alexijevitsj sylvia plath ta-nehisi coates teju cole terry tempest williams tess gallagher tjitske jansen tomas tranströmer tracy k. smith valeria luiselli virginia woolf vita sackville-west w.g. sebald yiyun li zadie smith

Blogarchief